نسزد زجوهرفطرتت به جنون شبهه وشک زدن

چو نفس جریدهٔ ماو من به هوس نوشتن و حک زدن

به بساط جرعه کشان تو، غم نقل و باده که می کشد

که توان ز حرف تبسمت به هزار پسته نمک زدن

چه ظهورگرد سپاه تو چه خفا تغافل جاه تو

به گشاد و بست نگاه تو در راز ملک و ملک زدن

به جهان رنگ فنا اثر غم امتحان دگر مبر

بر محرمان ستم است اگر زرگل رسد به محک زدن

تو شه قلمرو عزتی چه جنون ز طبع تو جوش زد

که درند جیب تعینت غم پینه بر کپنک زدن

ز مزاج پیچش خلق دون خجل است طعنه گر فنون

نشوی جراحت مرده را هوس آزمای کلک زدن

اثر دماغ رعونتت شده رنگ پستی دولتت

به کجاست گوشهٔ زانویی که توان علم به فلک زدن

بگذر ز حاصل مدعا که به حکم فرصت بی بقا

چمن است بر سر زخم ما گل انتظار گزک زدن

پی وهم هرزه عنان مدو به سراب غرق گمان مشو

ز شنای بحر گمان مرو به خیال باطل حک زدن

حذرای حسود جنون حسب که به حکم آگهی ادب

مثلی که بیدل مازند به تو نیست کم ز کتک زدن